Floransa yakınları, 1452 Cloux Şatosu-Bugün Clos Luce, Amboise yakınları, 1519) İtalyan ressam, Heykeci, Mühendis, Mimar ve Bilgin.
Floransa senyörlüğünün noteri Ser Piero‘nun evlilik dışı oğluydu. 1469‘da yanına girdiği Verrochio‘dan heykel ve resim sanatlarını öğrendi. 1472‘de Floransalı ressam kütüğüne yazıldı. 1481‘in sonu yada 1482‘nin başına değin Floransa‘da yaşadı. Bu dönemde yaptığı Muştulama (Uffizi) ve Ginevra Benci‘nin portresi (National Gallery of art Washington) gibi resimler, floransa estetiği ve inceliğinin genç sanatçıyı ne kadar etkilemiş olduğunu gösterir. Milano‘ya gittiği için yarım bbıraktığı Müneccim Kralların tapınmasında (Uffizi), Leonardo dönemin sanat sorunlarına kişisel çözümünü getirir;Sfumato ile Çevre çizgileri, ve Plastik kitleler, yüz ifadelerinin anlam kazandığı daha anlamlı daha şiirsel yeni bir gerçekçilik içinde erir. 1482‘de Leonardo Milano‘ya, Ludovica Sforza‘nın sarayına gitti ve ona askeri mühendis, mimar, ressam ve heykelci olarak hizmet etmeyi önerdi.Dük, Leonardo‘ya şenlikleri düzenleme görevini verdi. Ayrıca babası Francesco Sfarzo‘nun at üstünde dev boyutlu (yaklş. 8m yüksekikte) bir heykelini sipariş etti. Vinci bu jeykel üstünde 16 yıldan daha fazla bir süre çalıştı, ancak heykel bir türlü dökülemedi.Leonardo, Milano ve Pavia Katedrallerinin yapımı üzerine tartışmlara katıldı. Bir yandanda resim konusundaki araştırmalarını sürdürdü. Kayalıklı Meryem Ana (Louvre), adlı yapıtında dağınık ışık kullanarak konuya değişik bir görünüm kazandırmayı artık kesinlikle başarmıştı; bu sanatçının başlıca kaygılarından biriydi. 1496-1498 arasında S. Maria della Grazie‘nin yemekhanesi için, başyapıtlarından biri olan Son Yemek‘i gerçekleştirdi. Kompozisyonu düzenli ve bakışımlı olan bu yapıtta çok yoğun bir duyarlılık sezilir.
Bu çalışmalara koşu olarak Leonardo öğretisini kurumsal temeller üzerine oturtmak için yoğun bir araştırma ve bilgi toplama çalışmasına girişti. Perspektif, amatomi, mekanik üzerine yaptığı incelemelerin art arda yayımlanmasını tasarlıyordu, ama bu isteği bir türlü gerçeleşemedi. El yazmaları yayımlanıncaya kadar yapıtları gizli kaldı. Leonardo yeryüzü ile gökyüzünü, güneşten yayılan ışıkla hayat kazanan ve doğa ggüçlerinin durmak bilmez mücadelesiyle çalkalanan bir evren içinde birleştiren eksiksiz bir kozmoloji tasarlamıştı.
1499‘da Milano Dukalığı düştüğü zaman, Leonardo bütün İtalyaya adını duyurmuştu. Mantova‘ya gitti ve burada Este Ailesinden isabella‘nın portresini yaptı; sonra Floransa‘ya döndü. Bu dönemde geniş bir yankı uyandıran yapıtlar gerçeleştirdi; Azize Anna adlı tablosunun tasşağı ışık gölge oyunlarıyla sağlanmış titiz bir renk birliğini yansıtan la Gicondo portresi, Palazzo Vecchio daki büyük kurul salonunu süsleyen teknik açıdan başarısız duvar resmi Anghiari savaşı.
XV. yy. Floransa sanatının tüm özlemlerinin mirasçısı olan Leonardo, yüzyılın araştırmlarına dahice bir çözüm getirdi. Resimde ışık gölge oyunlarının egemenliğini ve tonların ustaca kullanımıyla figürlere biçim kazandırabileceğini kanıtladı; heykel ve mimarlıkta ise anlatım kaygısının yeniden ağır basmasını sağladı. Desenleri kimikez bilimsel bir kesinliği, kimi kez‘de eşsiz bir hayalgücünü yansıtır. Şaşılacak kadar çeşitli konuları işleyen ve genellikle dikkate değer bir edebi nitelik taşıyan çok sayıdaki yazılarının büyük bir bölümü günümüze uzanmıştır; buna karşılık desen defterleri bir ölçüde sanatçının ilgizisliğinin bir ölçüdede mirasçılarının ihmalciliğiinin kurbanı olmuşlardır. Leonardo XVI. yy.dan başlayarak bir çeşit ‘sihirbaz‘ olarak görülüyordu; çoğu kaybulmuş ve yarım kalmış olmasına rağmen, yapıtının taşıdığı anlam çok büyüktür.
